Haatdieren om van te houden
Ze dringen stiekem binnen, trekken massaal grenzen over, ook de jouwe en als je ze een keer op je grondgebied hebt, verdringen ze de inheems bewoners en ben je niet zo maar van ze af. Ons complex hebben ze al omsingeld en op sommige plekken duiken al verkenners op binnen het complex. De Japanse duizendknoop. De bond heeft hem verboden, maar daar lacht hij om. De bestrijding van de Japanse duizendknoop bezorgt menige gemeente grote kopzorgen, ook de onze. Alles is al geprobeerd: gif, varkens, uitgraven, verhitten, met schimmels besmetten. En ze blijven maar komen. Maar er gloort hoop. Die hoop is gevestigd op een guerrillaleger van kleine haatdieren: de Japanse bladvlo oftewel de Aphalara itadori.

 

Deze bladvlo is een minuscuul diertje van een paar millimeter. Zij legt aan de onderkant van het blad van de Japanse duizendknoop eitjes. In 33 dagen en via vijf verschillende stadia worden die dan volwassen om daarna hun heilzame vreetwerk te beginnen.

Daarvoor heeft hij dan wel een temperatuurvan 23°C nodig. Ze houden niet van kou.  In de winter houdt hij zich schuil in de schors van coniferen en werkt hij niet of gaat dood. De vrouwtjes leggen wel 600 eieren in ongeveer 5 weken. Het zijn bladmindeerders, dat wil zeggen dat ze het sap uit de planten sukken en daarbij de “aderen” van de plant stukbijten om gangetjes te maken. Eigenlijk komt het er op neer dat hij het de plant moeilijk maakt om nog voedsel en zonlicht op te nemen.  Door het gesuk van de kleine samourai verliest de duizendknoop zijn bladeren. Daarmee stopt de groei en gaat de plant uiteindelijk zelfs dood, als het meezit.

Exotenangst
Natuurlijk is het LTO, de club van boze boeren, nog tegen. Die zijn bang dat de bladvlo weliswaar geen gevaar vormt voor wilde planten (zo verzekeren de onderzoekers uit Wageningen ons), maar mogelijk wel voor hun cultuurplanten. Stel dat deze exoten niet meer weg gaan en doorvreten. Dan hebben we straks geen duizendknoopprobleem, maar een bladvloprobleem is hun redenering. Dat is niet helemaal denkbeeldig, sommige kleine strijdertjes bleken zich wel aan te kunnen passen en ook van andere planten te kunnen snoepen. Dat beperkte echter hun levenslust zo dat ze niet veel nageslacht kregen en snel uitstierven, maar het blijft natuurlijk een risico.  Deze kleine samourai is daarom ook de eerste buitenlandse strijder die is toegelaten in de biologische bestrijding in Nederland. Tuinders werkten al wel met sluipwespen en roofmijten van eigen bodem om vraatzuchtige insecten uit te roeien, en met veel succes. Bijvoorbeeld de paprikateelt kan daardoor zonder gif werken.

Let them overcome!
In oktober 2020 is de bladvlo voor het eerst op een aantal locaties in Nederland losgelaten, waaronder in Amsterdam.

Buiten Europa is al veel meer ervaring met biologische bestrijding van woekerende planten. De Waterhyacint die over de hele wereld in een mum van tijd hele wateroppervlakken koloniseert wordt zo bestreden, met snuitkevers. Ook onze slotenplaag het kroosvaren (dat kamerbrede tapijt op onze sloten) wordt daar trouwens effectief bestreden met snuitkevers. Snuitkevers met de prachtige naam Stenopelmus rufinasus, het kroosvarensnuittorretje. Er zijn hier in Nederland een paar waterschappen die dat ook schijnen te proberen. Misschien moeten we die volgend jaar ook maar eens gaan inzetten in de zomer. In de UK zijn ze te koop. Ik zeg:  laat ze overvaren!

Iris